|
Սյունիքի մարզի գյուղ Շվանիձոր առաջին անգամ էի այցելում և շատ-շատ տպավորված եմ գյուղի գեղեցկությամբ ու բնությամբ: Շատ սիրեցի գյուղը, իսկ երեխաների մասին կարելի է անվերջ խոսել: Շատ եմ սիրել բոլոր խմբերին, նրանց հետաքրքվածությունը և աշխատանքը կատարելու ձգտումը: Երեխաները յուրովի շատ խելացի են: Տպավորված եմ վերջին դասի իրենց առաջադրանքի կատարումից: Հանձնարարված էր թղթի վրա նկարել իրենց երազանքները և այնքան հուզիչ էր, երեխաներից մեկը նկարել էր, որ իր երազանքն է խաղաղությունը և Հայաստանի սահմանների ընդլայնումը: Նկարը շատ տպավորիչ էր, քանի որ այդ ամենի մասին նկարել էր ընդհամենը 10 տարեկան երեխան: Շնորհակալ եմ HRI-ին ինձ հնարավորություն ընձեռելու նման երեխաների հետ ծանոթանալու համար: 
104 Comments
Helping lead with HRI was quite an adventure! It was very challenging for me because I didn’t know Armenia, but I quickly picked up valuable words and phrases like “good morning!”, “very delicious!”, “sit down”, and the numbers 1-39. It was taxing and oftentimes frustrating to try to lead rambunctious children who didn’t want to listen, but those frustrations were far outweighed by the joy of watching these kids be kids. Children who, on the first day, wore only somber, sober expressions, smiled and laughed on the last day. Children with joyful faces greeted me every day, teaching me new Armenian words like “mountain”, “cold”, or “to write”. I played with the kids after classes (dodgeball is a universal language), and, somehow, I was able to connect with these kids even though I couldn’t talk to them. I think I’ll be going back next year!  Այս տարի հնարավորություն ընձեռվեց մասնակցել ճամբարին իմ հարազատ գյուղում՝ Ախպրաձորում ոչ թե աշակերտ այլև ուսուցչի օգնական , շատ տպավորված եմ , մեծ ոգևվորվածությամբ թե աշակերտները և թե ուսուցիչները աշխատել են ։ Շատ հետաքրքիր օրեր եմ ունեցել , իսկապես շատ պատասխանատու, և մեծ աշխատանք են արել բոլորը ։ Շնորհակել եմ <<Թաքնված չանապարհ>> նախաձեռնությանը նման հնարավորություն ընձեռելու համար։
My name is Sose Hanneyan. I’ve been volunteering with kids for years now, and specifically with kids in Armenia for about 4 years now. They never cease to amaze me with their warmth and courage. As a nation we have been through a lot and seen a lot but I look at the youth today and I am simply amazed. I can’t name just one instance where I was completely blown away by these kids but I guess I will have to tell you about one instance that stood out most. An amazing kid by the name of Robert (Rob) from the Orange Group was practicing his “square tile” for the art project that we had going and he did such an amazing job he ended up submitting two pieces. One of them was a written explanation of what the colors of the Armenian flag mean in regards to Armenians and their history and the second was an amazing illustration of the Opera building in Yerevan. I remember him turning them into me and I was completely stunned at his talent and I asked him if he liked art and if he enjoyed it and a big smile went across his face — I was in awe and so he let me keep his practice pieces. He then ended up replicating the two for the final submission for the canvas project. I proceeded to ask him to talk about his two drawings at the closing assembly of camp. He showed up with a written response for what he wanted to talk about and I just kept being more and more stunned by the talents and drive of this kid .. he asked if he should speak by memory or read it .. and I told him he has no problem and can read if he’d like… the choice was completely his! He then proceeded to give a great presentation and ended his presentation by asking the entire audience that was present that day to take a one minute silence for the fallen soldiers of the 44 day 2020 Artsakh war. He had not told me that he would do that and I am glad he didn’t because I was just so incredibly proud and awestruck by the heart he had. These kids have so much talent and so much to give… I know that we are in good hands knowing that there are kids like this in our Homeland.
As someone who has grown up in America and has constantly been involved in discussions with social issues, I found that I learned a lot from the students as they discussed social issues in Armenia. By choosing topics from disabilities to sexism, the kids were able to debate and discuss their opinions in a safe environment. One thing I learned from this class is that the goal of discussing social issues in these villages is not to immediately change the mindset of the students but to open up a conversation which might not have happened otherwise. When it came to play therapy, I really enjoyed watching the kids get messy and be able to play around. I think my favorite day was when the kids were able to use play dough to identify emotions with different shapes and colors. Because this was my first time doing the Hidden Road Initiative camp, I felt like I had a lot to prove to myself as I wanted everything to be perfect. I found that talking to my fellow teachers and breaking down my issues with them helped me improve the classes.
leave. The kids from Akhpradzor and Makenis had such a fire and liveliness that made me want to give them an even better experience. During the social issues class, my favorite moment was the last day when we split up the class and had constructed a debate. The groups were able to argue their points and understand how to get into the mindset of someone who doesn't have the same opinions as them. My favorite memory from the younger classes is when we made stress balls out of orbeez and the kids were able to learn that there are different methods to coping with our emotions. If there was anything I could change about the Akhpradzor village was being more prepared for the amount of kids. I felt unprepared and that definitely effected the classes and there overall success.
Այս տարի կրկին մասնակցեցի <<Թաքնված ճանապարհ նախաձեռնութուն>> կողմից կազմակերպված ճանբարին: Որտեղ եղա <Խաղ թերապյա> դասընթացի ուսուցչուհի։ Տպավորություններս շատ-շատ են կապված թե երեխաների թե մեր թիմի հետ ։ Այնքան հրաշալի թիմ էինք և դեռ կլինենք,որ փորձում էինք օգնել մեկս մյուսին և հաճույք էինք ստանում մեր ամեն կատարած աշխատանքից։ Դե իսկ թիմը դարձավ իմ երկրորդ փոքրիկ ընտանիքը։ Ընտանիք որի մայրը` Նանորը ուշադիր էր ու հոգ էր տանում յուրաքանչուր անդամի մասին։Մենք էլ փորձում էինք լինել իր չափ հոգատար։  Ախպրաձորի հրաշքները այնքան հարազատ էին դարձել,որ դժվար էր բաժանվել իրենցից և տուն վերադառնալ,քանի որ ես արդեն իսկ տանն էի։ Ուզում եմ պատմել հուզիչ դեպք կապված կարմիր խմբի հրաշքներիս հետ։ Բացատրելով թե ինչը կամ ով կարող է լինել տուն նրանց հանձնարարեցինք նկարել թե ինչը կամ ով կարող է իրենց համար լինել տուն։ Դե իսկ հրաշքներիցս կային ինձ համար առանձնահատուկ հրաշքներ ովքեր ինձ էին համարել իրենց տունը,այդ ամենից այնքան էի հուզվել որ չէի կարողանում արտահայտել ներսումս եղածը։Ես ձեզ անսահման սիրում եմ իմ ճուտիկներ։
Շատ շնորհակալ եմ գյուղի բնակիչներից հյուրասիրություն և հոգատարություն համար։ Առանձնահատուկ շնորհակալ եմ Ռոմիկին և Գայանեին մեզ իրենց տանը հյուրընկալելու,հյուրասիրելու, հոգատար և անչափ բարի լինելու համար։ Ուսուցողական և հետքարքիր ճանբար ենք ունեցել ։Որպես ուսուցչի օգնական առաջին անգամ էի մասնակցում ,բայց տպավորված եմ և' երեխաների ակտիվությամբ և' ուսուցիչների ջանասիրությամբ։ Մենք ամեն ինչ արել ենք ,որ ճանբարը երեխաների համար շատ լավ ու հետքարքիր անցնի:
Մտածում եմ, որ ճանբարի շնորհիվ երեխաների ամառային արձակուրդը ավելի հետաքրքիր դարձավ։ Դա էլ բավական է ինձ ,որ համար եմ իմ առաքելությունը ու իմ թիմի առաքելությունը լիարժեք։ <<Թաքնված ճանապարհ >> նախաձեռնության կողմից կազմակերպված ճամբարը դարձավ հիանալի միջոց ծանոթանալու իմ իսկ գյուղի հակառակ կողմին, երեխաներին՝ որպես աշակերտ, գյուղը տեսնել օտարի աչքերով, հասկանալ դրա հեքիաթային գեղեցկությունը, պատմական արժեքն ու թողած հետքը։ Ի սկզբանե շատ լարված էի, հետքննական շփոթությամբ խի,սպասողական,խիստ անհանգիստ, բայց շրջապատված լինելով հրաշալի երեխաներով, ճամբարի ընթացքում ձեռք բերած ընկերներով, կարողացա ոչ միայն խուսափել երեխաներին փոխանցել անհանգստությունս, այլ նաև վայելել նրանց հետ միասին անմոռանալի 5 օրերը։ Երբեք չէի պատկերացնի, որ իմ գյուղում նման տաղանդաշատ փոքրիկներ կան։ Շնորհալալություն HRI կազմակերպությանը նման շանսի համար։  |
Archives
April 2024
Categories |
RSS Feed
