|
Ամառային ճամբարը ինձ համար միանգամայն նոր ու հետաքրքիր փորձ էր։ Առաջին անգամ էի մասնակցում նման ֆորմատով ճամբարի։ Սկզբում մի փոքր անհանգիստ էի, որովհետև չէի պատկերացնում՝ ինչպես է լինելու երեխաների հետ նման ձևաչափով աշխատելը, հատկապես մեծ խմբի տղաների հետ։ Բայց արդեն առաջին օրերից հասկացա, որ դա ոչ միայն պատասխանատվություն է, այլև մեծ հաճույք։ Երեխաների հետ աշխատանքը շատ դինամիկ էր․ նրանք լի էին էներգիայով, հետաքրքրասիրությամբ ու երբեմն էլ չարաճճիությամբ, բայց հենց դա նրանց հետ շփումը դարձնում էր ավելի կենդանի ու ուրախ։ Ամեն օր միասին անցկացնում էինք տարբեր խաղեր, քննարկումներ, վարժություններ, և ես փորձում էի ոչ միայն սովորեցնել, այլև սովորել նրանցից։ Այս փորձը ինձ օգնեց ավելի լավ հասկանալ, թե ինչ պատկերացումներ ունեն կյանքի մասին արցախի և սահմանամերձ բնակավայրերի երեխաները, և ինչքան կարևոր է յուրաքանչյուրին անհատական մոտեցում ցուցաբերելը։ Ճամբարը ինձ համար դարձավ անձնային աճի մի նոր փորձ։ Երբ վերջում տեսա, թե որքան էին երեխաները կապվել ինձ հետ, որքան էին փոխվել և ինչքան լավ հիշողություններ էինք հավաքել միասին, հասկացա, որ այս ամենը իսկապես արժեր: Սիփան Գասպարյան
3 Comments
This summer marked my third year participating in the camp, and honestly, I can say that, just like the kids, I wait for it all year long! Every summer, the camp turns out to be one of my best experiences, and 2025 was no exception. This year, the team of volunteers truly amazed me. We shared so many laughs and unforgettable moments together. I think part of that joy came from the new evening activities we added, a Room Comedy Night and a Two Stars show, where teachers performed songs in pairs on stage. Of course, what makes the camp truly special is the students. It’s always inspiring to meet the students I work with throughout the year in the Online English Program, and to see them learning, sharing, and connecting in person. Watching those bonds form, and grow stronger each year, is one of the most rewarding parts for me. I’m so grateful to have been part of this amazing team again, and to have made new memories that I’ll cherish for a long time. Ամառային ճամբարում ուսուցիչ-առաջնորդ լինելը մի զգացողություն է, որը բառերով դժվար է բացատրել։ Դա փորձառություն է, որ ամբողջ կյանքում մնում է սրտումդ։ Արդեն երեք տարի է՝ մասնակցում եմ որպես ուսուցիչ, բայց ամեն անգամ ճամբարը նորից ու նորից հիշեցնում է, թե ինչու եմ սիրում այս գործը։ Լինելով HRI-ի առաջին ճամբարականներից (2011 թվականից)՝ այսօր մեծ հպարտությամբ եմ ներկայանում որպես ուսուցիչ։ Ճամբարը սովորեցնում է սիրել կյանքի ամեն վայրկյանը, գնահատել մարդկանց, ովքեր կողքիդ են։ Սովորեցնում է, որ ցավի կողքին միշտ կարելի է գտնել ուրախությունը: Սովորեցնում է չվախենալ սեփական հույզերից, կիսել և ուրախ, և տխուր պահերը։ Ճամբարի այդ հինգ օրերը տալիս են կյանքի այնպիսի դասեր, որ ոչ մի դասագիրք չի կարող տալ։ Ճամբարը տալիս է ընկերներ, մարդիկ ում հետ կարող ես չխոսել երկար ժամանակ, բայց ամեն անգամ երբ տեսնեք միմյանց կհիշեք ճամբարային օրերը ու ամբողջ սրտով կուրախանաք։ Ճամբարում ամենալուրջ մարդն էլ մի պահ կտրվում է աշխարհից ու գնում է ետ դեպի մանկություն։ Այդ պահին մոռանում ես անձնական ես-ի մասին ու պատրաստ ես անել ամեն ինչ դիմացինիդ ժպիտ պարգևելու համար։ Այս փորձառբւթյունը այլ տեղում ունենալ հնարավոր չէ։ Որպես ղեկավար թիմի անդամ՝ անսահման շնորհակալ եմ մեր հրաշալի ուսուցիչներին, ովքեր ամեն վայրկյան պատրաստ էին օգնելու, պատրաստ էին նույնիսկ օրվա մի քանի րոպեանոց ընդմիջումը զոհելու, որ երեխաների կողքին լինեին։ Սահմանին ապրող երեխայի համար մեկ գրկախառնությունը, մեկ ժպիտը կարող է դառնալ մի ամբողջ աշխարհ։ Իսկ երբ դա տեսնում ես՝ հասկանում ես, թե ինչ մեծ ուժ ունի սերը, հոգատարությունը ու պարզապես քո ներկայությունը ինչ որ մեկի կյանքում: Լիլիթ Մանուկյան 2025 marks my second year volunteering at HRI’s summer camp. This opportunity has become one of my favorite things to do in the summer. Spending time with these kids and learning about their passions lights a fire under me. I especially love my girls. They’re the ones I wake up with in the morning, share meals with throughout the day, and check in on them at night. Their kindness knows no bounds, and the support they provide to one another astounds me every time. I have learned so much from them and I miss them all dearly.  I’m Tamar from Lebanon, and I have been living in Armenia for 13 years. As a Lebanese Armenian, I know very well what war means and how traumatic it is for children. HRI summer camp was the place where I was deeply amazed by the incredible work the volunteers were doing. The love and respect I witnessed in such a short period of time are beyond words. I cannot fully explain how much this experience encouraged me. My first highlight was realizing that sometimes people with the same wounds can truly understand one another and bring healing to each other. I saw this at camp, when children from different villages hugged and cried together, because their loss was the same, and their pain was the same. My second highlight was seeing how HRI volunteers were truly making history by bringing love to those children. They were able to humble themselves and walk in the same shoes, sharing in their struggles with compassion. I thank God for this opportunity and pray that He gives strength to every leader carrying this important work on their shoulders. Thank you, team, for involving me and for opening my eyes to the immense impact of what you are doing. Keep up the wonderful work!  Ճամբարի ամենահիշարժան մասը, որ կրկին անգամ հանդիպեցի ճամբարականներին և ուսուցիչներին, որոնց հետ ծանոթացել էի 2023թ: Սկզբում շատ էի անհանգստանում, թե ինչպես եմ աշխատելու երեխաների հետ, քանի որ տղաներ էլ էին ընտերել իմ դասը,բայց առաջին դասից հետո հասկացա զուր էի անհագստանում (փոքր տարիքի տղաները ավելի հաճույքուվ էին սովորում): Շնորհակալ եմ, որ հնարավորություն ունեցա աշխատել երեխաների հետ և ունեցա անմոռանալի օրեր: Կարծում եմ, որ սա եզակի փորձառություն էր ինձ երեխաների (տարբեր տարիքային) հետ աշխատելը: Շնորհակալ եմ շատ HRI-ի տնօրինուփյանը: Հասմիկ Ազարյան Ուզում եմ կիսվել իմ անկեղծ ու ջերմ տպավորություններով այս տարվա ճամբարից, որովհետև այն ինձ համար շատ կարևոր ու հիշարժան փորձառություն դարձավ։ Սա իմ առաջին անգամն էր, որ ներկայանում էի որպես ուսուցիչ՝ երեխաների առջև, և պետք է ասեմ, որ այդ պատասխանատվությունն իսկապես պարտավորեցնող էր։ Զգում էի, որ սա անսահման մեծ հնարավորություն է՝ կիսվելու իմ գիտելիքներով ու ստանալու այն ամենը, ինչ միայն երեխաները կարող են նվիրել՝ իրենց անմիջականությամբ, անկեղծությամբ ու անսպառ էներգիայով։ Որպես թատրոնի խմբի ուսուցիչ ես դասերը անցկացնում էի մեծ ոգևորությամբ։ Ամեն հանդիպում ինձ համար դառնում էր մի փոքրիկ բեմադրություն՝ լի ստեղծագործականությամբ ու ոգեշնչումով։ Ես հիացած էի տեսնելով, թե որքան տաղանդավոր են երեխաները, ինչպիսի անկաշկանդությամբ ու խիզախությամբ էին նրանք հանդես գալիս իմպրովիզի ընթացքում։ Նրանք կարողանում էին մեկ ակնթարթում մտնել նոր կերպարի մեջ, ստեղծել յուրահատուկ իրավիճակներ ու ժպիտ պարգևել բոլորին։ Նրանց աչքերի փայլը, պատրաստակամությունը և խաղի հանդեպ սերը ամեն դասը վերածում էին իսկական փոքրիկ տոնի։ Բայց ամենակարևորը՝ ես զգում էի այն անսահման սերը, ջերմությունն ու հավատը, որ երեխաները փոխանցում էին ինձ։ Յուրաքանչյուր ժպիտ, ամեն անկեղծ խոսք ու հայացք ինձ լցնում էին այնպիսի ուժով, որ հոգնածությունն անգամ չէր զգացվում։ Ես վերադարձա տուն լիովին նոր էներգիայով ու երջանիկ՝ գիտակցելով, որ ուսուցիչ լինելը միայն գիտելիք փոխանցել չէ․ դա հոգու կապ է, փոխադարձ սեր ու հարգանք, որը մնում է երկար տարիներ։ Ես անչափ շնորհակալ եմ այս հնարավորության համար, քանի որ այն ինձ պարգևեց հզոր զգացմունքներ, անջնջելի հիշողություններ և մի ջերմություն, որը դեռ երկար կուղեկցի ինձ։ Աննա Թումանյան This was my first time participating in the camp as a teacher, and it was truly a memorable experience. Working with teenagers and younger HRI students from various backgrounds was truly inspiring. I was amazed by their energy, curiosity, and openness to learn. It was also wonderful to connect with teachers and volunteers from different parts of the world, all coming together for a shared purpose. The sense of community and teamwork made the camp a very special experience for me. I’m grateful to have been a part of it and look forward to more opportunities like this in the future. Այս տարի ես ունեի բացառիկ հնարավորություն մասնակցելու HRI ճամբարին որպես ուսուցչուհի։ Ճամբարը կազմակերպված էր 8-18 տարեկան երեխաների համար՝ Արցախից և Հայաստանի սահմանամերձ գյուղերից։ Սա իմ կյանքի ամենատպավորիչ և անմոռանալի փորձառություններից մեկն էր։ Ես դասավանդում էի «Nature Art» դասընթացը։ Սկզբում ինձ համար դա մեծ փորձություն էր, որովհետև առաջին անգամ էի փորձում ղեկավարել և առաջնորդել երեխաների, ովքեր ընդամենը մի քանի տարով փոքր էին ինձնից։ Սակայն հենց առաջին օրերից զգացի, թե որքան կարևոր է լինել նրանց կողքին ոչ միայն որպես ուսուցիչ, այլև որպես ընկեր ու աջակցող մարդ։ Ամենաշատը ինձ հիացրեց երեխաների անկեղծությունն ու պարզությունը, նորն իմնալու ձգտումը ։ Չնայած նրանք գալիս էին դժվար պայմաններից՝ ապրելով Արցախում կամ սահմանամերձ գյուղերում, այնուամենայնիվ իրենց մեջ կար անսպառ ժպիտ, կենսուրախություն և ուժ։ Նրանք ոգևորությամբ մասնակցում էին բոլոր խաղերին, դասերին ու միջոցառումներին։ Նրանց աչքերում ես տեսնում էի մաքուր հետաքրքրասիրություն և անսահման երազանքներ։ Ինձ համար այս ճամբարը դարձավ ոչ միայն ուսուցման փորձ, այլև ինքնաճանաչման ճանապարհ։ Ես սովորեցի աշխատել խմբի հետ, պատասխանատվություն վերցնել և լինել օրինակ երեխաների համար։ Այս օրերի ընթացքում ես ձեռք բերեցի հմտություններ, որոնք վստահ եմ՝ մեծ օգուտ կտան իմ ապագա մասնագիտական գործունեության մեջ։ Շնորհակալ եմ HRI ճամբարի կազմակերպիչներին այս հրաշալի հնարավորության համար։ Այս ճամբարը ինձ սովորեցրեց, որ երբ մենք միասին ենք՝ անկախ մեր տարիքից կամ պայմաններից, հնարավոր է ստեղծել մի ջերմ ու անսահման սիրով լի միջավայր, որտեղ բոլորը կարող են բացահայտել իրենց։ Այս ճամբարը միշտ կմնա իմ սրտում՝ որպես վառ հիշողություն ու կարևոր փորձ։ Սիրով՝ ընկեր Մանուշ Հիշում եմ այն օրը, երբ էլեկտրոնային նամակ ստացա այն մասին, որ <<Թաքնված ճանապարհ>> նախաձեռնությունը փնտրում է կամավոր ուսուցիչների՝ ամառային ճամբարում դասավանդելու համար։ Առաջին ջերմ տպավորությունը թողեց հենց անունը՝ <<Թաքնված ճանապարհ>>։ Սկսեցի ուսումնասիրել սոցցանցերի էջերը։ Տեսնելով բազմաթիվ խոսուն նկարներ ու հրապարակումներ՝ հասկացա, որ այս թաքնված ճանապարհը տանում էր դեպի այն երեխաները, ովքեր իրենց բնակավայրերի հեռավորության պատճառով ամեն ինչից կտրված են, չունեն դրսևորվելու մեծ հնարավորություններ։ Առանց երկար մտածելու դիմեցի և հայտնվեցի աշխարհի ամենախենթ, ամենաուրախ, ամենասիրառատ ճամբարում։ Հենց առաջին օրը ճամբարի տնօրենը մեզ ասաց, որ միշտ հիշենք․ այս երեխաները գալիս են առաջին հերթին ուրախանալու, և մենք պետք է անենք հնարավոր ու անհնար ամեն բան, որ երեխաները երջանիկ լինեն։ Ամբողջ թիմով առաջինից մինչև վերջին վայրկյանը հավատարիմ մնացինք մեր խոստմանը։ Ինչ խենթություն ասես, որ չարեցինք։ Ճամբարի ամեն մի օրն այնքան հագեցած էր ու հետաքրքիր, որ կարծես հինգ օրվա փոխարեն հինգ տարի ապրեցինք իրար հետ։ Այս ճամբարը շատերի համար գուցե միակ հնարավորությունն էր տարվա մեջ լիարժեք երջանիկ զգալու և իմաստալից օրեր ապրելու։ Եվս մեկ անգամ համոզվեցի, որ մեր հեռավոր համայնքներում ապրում են իսկական ադամանդներ, պարզապես պետք է նրանց տեսնել ու բացահայտել։ Մենք գտանք թաքնված ճանապարհը դեպի նրանց սրտերը, իսկ նրանք էլ իրենց անփոխարինելի տեղը զբաղեցրին մեր հոգում։ Անի Գյադուկյան |
Archives
October 2025
Categories |
RSS Feed
